improbo

Латинский

Морфологические и синтаксические свойства

Основа инфекта: improbā-

		Praesens
		Indicatīvus		Coniunctīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	improbō	improbor	improbem	improber	—	—
	2 p.	improbas	improbāris	improbes	improbēris	improbā	improbare
	3 p.	improbat	improbātur	improbet	improbētur	—	—
Plur.	1 p.	improbāmus	improbāmur	improbēmus	improbēmur	—	—
	2 p.	improbātis	improbāmini	improbētis	improbēmini	improbāte	improbamini
	3 p.	improbant	improbantur	improbent	improbentur	—	—

		Imperfectum
		Indicatīvus		Coniunctīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	improbābam	improbābar	improbārem	improbārer
	2 p.	improbābas	improbabāris	improbāres	improbarēris
	3 p.	improbābat	improbabātur	improbāret	improbarētur
Plur.	1 p.	improbabāmus	improbabāmur	improbarēmus	improbarēmur
	2 p.	improbabātis	improbabamini	improbarētis	improbarēmini
	3 p.	improbābant	improbabantur	improbarent	improbarentur

		Futūrum I
		Indicatīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.
Sing.	1 p.	improbābo	improbabor	—
	2 p.	improbābis	improbaberis	improbāto
	3 p.	improbābit	improbabitur	improbāto
Plur.	1 p.	improbabimus	improbabimur	—
	2 p.	improbabitis	improbabimini	improbatōte
	3 p.	improbabuntur	improbanto

Infīnitivus praesentis actīvi	improbāre
Infīnitivus praesentis passīvi	improbāri
Participium praesentis actīvi	improbāns
Gerundium	improbandī
Gerundivum	improbandus, -a, -um

Основа перфекта: improbāv-

		Perfectum		Plusquamperfectum		Futūrum II
		Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus
		Act.	Act.	Act.	Act.	Act.
Sg.	1 p.	improbāvī	improbāverim	improbāveram	improbāvissem	improbāverō
	2 p.	improbāvisti	improbāveris	improbāveras	improbāvisses	improbāveris
	3 p.	improbāvit	improbāverit	improbāverat	improbāvisset	improbāverit
Pl.	1 p.	improbāvimus	improbāverimus	improbāverāmus	improbāvissēmus	improbāverimus
	2 p.	improbāvistis	improbāveritis	improbāverātis	improbāvissētis	improbāveritis
	3 p.	improbāvērunt	improbāverint	improbāverant	improbāvissent	improbāverint

Infīnitivus perfecti actīvi	improbāvisse

Основа супина: improbāt-

Participium perfecti passivi	improbātus, -a, -um
Participium futuri activi	improbātūrus, -a, -um
Supinum I	improbātum
Supinum II	improbātū

improbo

Глагол, первое спряжение.

Приставка: im-; корень: --.

Семантические свойства

Значение

1. не одобрять, осуждать, порицать, отвергать (consilium, judicium C; damnare improbanda Sen): nec improbo Pt это я говорю не в укор ◆ Отсутствует пример употребления (см. рекомендации).

Родственные слова

Ближайшее родство

Этимология

От ??