vocito

Латинский

Морфологические и синтаксические свойства

Основа инфекта: vocitā-

		Praesens
		Indicatīvus		Coniunctīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	vocitō	vocitor	vocitem	vociter	—	—
	2 p.	vocitas	vocitāris	vocites	vocitēris	vocitā	vocitare
	3 p.	vocitat	vocitātur	vocitet	vocitētur	—	—
Plur.	1 p.	vocitāmus	vocitāmur	vocitēmus	vocitēmur	—	—
	2 p.	vocitātis	vocitāmini	vocitētis	vocitēmini	vocitāte	vocitamini
	3 p.	vocitant	vocitantur	vocitent	vocitentur	—	—

		Imperfectum
		Indicatīvus		Coniunctīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	vocitābam	vocitābar	vocitārem	vocitārer
	2 p.	vocitābas	vocitabāris	vocitāres	vocitarēris
	3 p.	vocitābat	vocitabātur	vocitāret	vocitarētur
Plur.	1 p.	vocitabāmus	vocitabāmur	vocitarēmus	vocitarēmur
	2 p.	vocitabātis	vocitabamini	vocitarētis	vocitarēmini
	3 p.	vocitābant	vocitabantur	vocitarent	vocitarentur

		Futūrum I
		Indicatīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.
Sing.	1 p.	vocitābo	vocitabor	—
	2 p.	vocitābis	vocitaberis	vocitāto
	3 p.	vocitābit	vocitabitur	vocitāto
Plur.	1 p.	vocitabimus	vocitabimur	—
	2 p.	vocitabitis	vocitabimini	vocitatōte
	3 p.	vocitabuntur	vocitanto

Infīnitivus praesentis actīvi	vocitāre
Infīnitivus praesentis passīvi	vocitāri
Participium praesentis actīvi	vocitāns
Gerundium	vocitandī
Gerundivum	vocitandus, -a, -um

Основа перфекта: vocitāv-

		Perfectum		Plusquamperfectum		Futūrum II
		Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus
		Act.	Act.	Act.	Act.	Act.
Sg.	1 p.	vocitāvī	vocitāverim	vocitāveram	vocitāvissem	vocitāverō
	2 p.	vocitāvisti	vocitāveris	vocitāveras	vocitāvisses	vocitāveris
	3 p.	vocitāvit	vocitāverit	vocitāverat	vocitāvisset	vocitāverit
Pl.	1 p.	vocitāvimus	vocitāverimus	vocitāverāmus	vocitāvissēmus	vocitāverimus
	2 p.	vocitāvistis	vocitāveritis	vocitāverātis	vocitāvissētis	vocitāveritis
	3 p.	vocitāvērunt	vocitāverint	vocitāverant	vocitāvissent	vocitāverint

Infīnitivus perfecti actīvi	vocitāvisse

Основа супина: vocitāt-

Participium perfecti passivi	vocitātus, -a, -um
Participium futuri activi	vocitātūrus, -a, -um
Supinum I	vocitātum
Supinum II	vocitātū

vo-ci-to

Глагол, первое спряжение.

Корень: -voc-; суффикс: -it; окончание: -o.

Семантические свойства

Значение

1. (обычно) называть, (всегда) именовать ◆ Отсутствует пример употребления (см. рекомендации).
2. восклицать, кричать ◆ Отсутствует пример употребления (см. рекомендации).

Родственные слова

Ближайшее родство
глаголы: voco

Этимология

Происходит от Шаблон:этимология:vocitare