prijuĝo

Эсперанто

Морфологические и синтаксические свойства

падеж	ед. ч.	мн. ч.
Им.	prijuĝo	prijuĝoj
В.	prijuĝon	prijuĝojn

pri-ju-ĝo

Существительное.

Приставка: pri-; корень: -juĝ-; окончание: -o.

Произношение

МФА: [priˈjuʤo], мн. ч. [priˈjuʤoi̯], вин. п. [priˈjuʤon], вин. п. мн. ч. [priˈjuʤoi̯n]

Семантические свойства

Значение

1. суждение, суд ◆ Ili proponis la filmon al la prijuĝo de la publiko. — Они выставили фильм на суд публики.

Антонимы

1. —

Родственные слова

Список всех слов с корнем juĝ
существительные: juĝo, juĝado, juĝanto, juĝantaro, juĝato, juĝejo, juĝisto, juĝistaro; antaŭjuĝo, prijuĝo; juĝokostoj прилагательные: juĝa, juĝebla, juĝista; antaŭjuĝa глаголы: juĝi, juĝadi, juĝigi; aljuĝi, antaŭjuĝi, misjuĝi, prijuĝi

Этимология

Происходит от гл. juĝi из франц. juger, англ. judge.