insimulo

Латинский

Морфологические и синтаксические свойства

Основа инфекта: insimulā-

		Praesens
		Indicatīvus		Coniunctīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	insimulō	insimulor	insimulem	insimuler	—	—
	2 p.	insimulas	insimulāris	insimules	insimulēris	insimulā	insimulare
	3 p.	insimulat	insimulātur	insimulet	insimulētur	—	—
Plur.	1 p.	insimulāmus	insimulāmur	insimulēmus	insimulēmur	—	—
	2 p.	insimulātis	insimulāmini	insimulētis	insimulēmini	insimulāte	insimulamini
	3 p.	insimulant	insimulantur	insimulent	insimulentur	—	—

		Imperfectum
		Indicatīvus		Coniunctīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	insimulābam	insimulābar	insimulārem	insimulārer
	2 p.	insimulābas	insimulabāris	insimulāres	insimularēris
	3 p.	insimulābat	insimulabātur	insimulāret	insimularētur
Plur.	1 p.	insimulabāmus	insimulabāmur	insimularēmus	insimularēmur
	2 p.	insimulabātis	insimulabamini	insimularētis	insimularēmini
	3 p.	insimulābant	insimulabantur	insimularent	insimularentur

		Futūrum I
		Indicatīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.
Sing.	1 p.	insimulābo	insimulabor	—
	2 p.	insimulābis	insimulaberis	insimulāto
	3 p.	insimulābit	insimulabitur	insimulāto
Plur.	1 p.	insimulabimus	insimulabimur	—
	2 p.	insimulabitis	insimulabimini	insimulatōte
	3 p.	insimulabuntur	insimulanto

Infīnitivus praesentis actīvi	insimulāre
Infīnitivus praesentis passīvi	insimulāri
Participium praesentis actīvi	insimulāns
Gerundium	insimulandī
Gerundivum	insimulandus, -a, -um

Основа перфекта: insimulāv-

		Perfectum		Plusquamperfectum		Futūrum II
		Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus
		Act.	Act.	Act.	Act.	Act.
Sg.	1 p.	insimulāvī	insimulāverim	insimulāveram	insimulāvissem	insimulāverō
	2 p.	insimulāvisti	insimulāveris	insimulāveras	insimulāvisses	insimulāveris
	3 p.	insimulāvit	insimulāverit	insimulāverat	insimulāvisset	insimulāverit
Pl.	1 p.	insimulāvimus	insimulāverimus	insimulāverāmus	insimulāvissēmus	insimulāverimus
	2 p.	insimulāvistis	insimulāveritis	insimulāverātis	insimulāvissētis	insimulāveritis
	3 p.	insimulāvērunt	insimulāverint	insimulāverant	insimulāvissent	insimulāverint

Infīnitivus perfecti actīvi	insimulāvisse

Основа супина: insimulāt-

Participium perfecti passivi	insimulātus, -a, -um
Participium futuri activi	insimulātūrus, -a, -um
Supinum I	insimulātum
Supinum II	insimulātū

insimulo

Глагол, первое спряжение.

Приставка: in-; корень: --.

Семантические свойства

Значение

1. обвинять, винить, возводить вину, навлекать подозрение (i. aliquem aliqua re, alicujus rei или aliquam rem); i. aliquem proditionis Cs обвинять кого-л. в измене; i. aliquem falso crimine L возводить на кого-л. напраслину; i. aliquem facinus tam malum Pl приписать кому-л. столь дурной поступок. ◆ Отсутствует пример употребления (см. рекомендации).

Родственные слова

Ближайшее родство

Этимология

От ??