vindico

Латинский

Морфологические и синтаксические свойства

Основа инфекта: vindicā-

		Praesens
		Indicatīvus		Coniunctīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	vindicō	vindicor	vindicem	vindicer	—	—
	2 p.	vindicas	vindicāris	vindices	vindicēris	vindicā	vindicare
	3 p.	vindicat	vindicātur	vindicet	vindicētur	—	—
Plur.	1 p.	vindicāmus	vindicāmur	vindicēmus	vindicēmur	—	—
	2 p.	vindicātis	vindicāmini	vindicētis	vindicēmini	vindicāte	vindicamini
	3 p.	vindicant	vindicantur	vindicent	vindicentur	—	—

		Imperfectum
		Indicatīvus		Coniunctīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	vindicābam	vindicābar	vindicārem	vindicārer
	2 p.	vindicābas	vindicabāris	vindicāres	vindicarēris
	3 p.	vindicābat	vindicabātur	vindicāret	vindicarētur
Plur.	1 p.	vindicabāmus	vindicabāmur	vindicarēmus	vindicarēmur
	2 p.	vindicabātis	vindicabamini	vindicarētis	vindicarēmini
	3 p.	vindicābant	vindicabantur	vindicarent	vindicarentur

		Futūrum I
		Indicatīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.
Sing.	1 p.	vindicābo	vindicabor	—
	2 p.	vindicābis	vindicaberis	vindicāto
	3 p.	vindicābit	vindicabitur	vindicāto
Plur.	1 p.	vindicabimus	vindicabimur	—
	2 p.	vindicabitis	vindicabimini	vindicatōte
	3 p.	vindicabuntur	vindicanto

Infīnitivus praesentis actīvi	vindicāre
Infīnitivus praesentis passīvi	vindicāri
Participium praesentis actīvi	vindicāns
Gerundium	vindicandī
Gerundivum	vindicandus, -a, -um

Основа перфекта: vindicāv-

		Perfectum		Plusquamperfectum		Futūrum II
		Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus
		Act.	Act.	Act.	Act.	Act.
Sg.	1 p.	vindicāvī	vindicāverim	vindicāveram	vindicāvissem	vindicāverō
	2 p.	vindicāvisti	vindicāveris	vindicāveras	vindicāvisses	vindicāveris
	3 p.	vindicāvit	vindicāverit	vindicāverat	vindicāvisset	vindicāverit
Pl.	1 p.	vindicāvimus	vindicāverimus	vindicāverāmus	vindicāvissēmus	vindicāverimus
	2 p.	vindicāvistis	vindicāveritis	vindicāverātis	vindicāvissētis	vindicāveritis
	3 p.	vindicāvērunt	vindicāverint	vindicāverant	vindicāvissent	vindicāverint

Infīnitivus perfecti actīvi	vindicāvisse

Основа супина: vindicāt-

Participium perfecti passivi	vindicātus, -a, -um
Participium futuri activi	vindicātūrus, -a, -um
Supinum I	vindicātum
Supinum II	vindicātū

vindico

Глагол, первое спряжение.

Корень: --.

Семантические свойства

Значение

1. наказывать, карать, мстить ◆ Отсутствует пример употребления (см. рекомендации).
2. присваивать ◆ Отсутствует пример употребления (см. рекомендации).
3. требовать ◆ Отсутствует пример употребления (см. рекомендации).

Родственные слова

Ближайшее родство

Этимология

Происходит от ??