Эсперанто

падеж	ед. ч.	мн. ч.
Им.	lingvo	lingvoj
В.	lingvon	lingvojn

lin-gvo

Существительное.

Корень: -lingv-; окончание: -o.

МФА: [ˈlin.ɡvo], мн. ч. [ˈlin.ɡvoi̯], вин. п. [ˈlin.ɡvon], вин. п. мн. ч. [ˈlin.ɡvoi̯n]

язык (знаковая система) ◆ La latino estis la ĉefa lingvon de la romia imperio. — Латынь - основной язык Римской империи

Список всех слов с корнем lingv
существительные: alilingvano, dulingvano, dulingveco, dulingvismo, cellingvo, faklingvo, fontolingvo, gestlingvo, interlingvo, lingvaĉo, lingvaĵo, lingvano, lingvaro, lingvemulo, lingvisto, lingvo, lingvoscienco, lingvosciencisto, maŝinlingvo, multlingveco, planlingvo, plurlingva, plurlingvismo, plurlingvulo, pontolingvo, programlingvo, samlingvano, trilingvano, unulingvano прилагательные: alilingva, dulingva, lingvoscienca, samlingva, trilingva, unulingva наречия: alilingve, dulingve, lingve, samlingve, trilingve, unulingve

Происходит от лат. lingua «язык; речь», далее из стар. dingua; восходит к праиндоевр. *dnghwa-.

Для улучшения этой статьи желательно:

lingvo